Het was hoog tijd voor een opknapbeurt. Het dak was totaal verouderd en begon te lekken. Vooral in het voorjaar was het altijd een koude, vochtige accommodatie. Je kwam er eigenlijk alleen voor zaden, planten, mest, potgrond etc. en dan weer gauw weg wezen, want gezellig... nee dus. Maar binnenkort hebben we een echt comfortabel clubhuis, waar allerlei clubactiviteiten in kunnen worden gehouden. Al het werk wordt door eigen mensen uitgevoerd.

Het clubhuis is in 1997 als bouwpakket door het bedrijf Vekam Harkema Houtbouw aan onze vereniging geleverd voor fl.14.710,00. Handige clubleden hebben de accommodatie destijds opgebouwd.

Renovatie

We hadden vorig jaar als een keer de buitenkant van een likje verf voorzien. Toen zag het er al een stuk beter uit.

Het nieuwe dak van kunststof golfplaten is voor een deel licht doorlatend en dat haalt het interieur van het gebouw uit de duisternis. Het aanbrengen van de golfplaten – specialistisch werk – is tegen nul kosten gedaan door een zoon van Dick van Garderen en Dick zelf, onze tuincommissaris.Kort geleden is het dak aangepakt. De oude dakbedekking bestond uit vezelcementplaten. Die hebben hun best gedaan, maar ze begonnen de strijd tegen de elementen te 

verliezen. Op sommige plekken begon het dak al te lekken. Het vezelcement bevatte gelukkig geen asbest, anders had de sloop van het dak niet in eigen beheer kunnen worden uitgevoerd, maar zouden de bekende mannen in witte pakken en gasmaskers eraan te pas zijn gekomen.

Behalve bouwtechnische maatregelen, wordt ook de indeling van het gebouw aangepast. Dat moet tot een aangenamer verblijf leiden. Niet alleen binnen wordt het leuker. Aan de voorkant krijgt het gebouw een forse luifel, die voor meer comfort op het terras zorgt bij slecht weer of voor schaduw bij sterke zonneschijn.

Vorstvrij

De binnenkant wordt met isolatiemateriaal beter tegen kou en vocht bestand gemaakt en wel zodanig, dat straks bij welk onaangenaam weertype ook, allerlei clubactiviteiten mogelijk worden. Een gaskachel was er al. Maar er komt nu ook elektriciteit, dankzij een stroomgenerator (zie foto links: Dick met de generator). Het bestuur en de tuincommissie kunnen hier voortaan 's avonds bij elkaar komen, want het licht kan aan en de inzet van apparatuur wordt mogelijk. De jaarlijkse algemene leden vergadering kan niet in het gefacelifte clubhuis worden gehouden, omdat het daarvoor niet ruim genoeg is.

Een clubhuis dat tegen kou is bestand, is om meer redenen belangrijk. Paul van Wegen, die de winkel beheert, herinnert aan het voorjaar, een paar jaar geleden, toen het plotseling hard ging vriezen. Binnen daalde de temperatuur ook onder nul, omdat de oorspronkelijke dunne houten wanden bepaald niet vorstbestendig bleken te zijn. Voor sommige planten en voor pootaardappelen is vrieskou fataal. Binnenkort zijn deze zorgen verleden tijd, door alle isolerende maatregelen.

De renovatie van het clubgebouw is een uitvloeisel van de beslissing van de algemene leden vergadering van februari dit jaar.

De leden die zich dezer dagen het meest inzetten voor de renovatie van het gebouw zijn Dick van Garderen, Paul van Wegen en Marinus Buis. Dick's vrouw Agnes zorgt voor koffie en houdt daarmee het arbeidstempo op peil.

Chris Spönhoff, 27 september 2015

Het ziet er al mooi uit (Dick en Paul).

PS Meer foto's? Ga naar: Foto's/2015 - Verbouwing clubhuis

Taai gevecht in de regen tegen het onwelkome groen

Met onvoorstelbare groeikracht bleek het onkruid weer bezit genomen te hebben van de randen langs onze tuinencomplexen. Wat wil je, na zo'n uitbundig warme zomer en daarna die overvloedige regen. Vandaar de Doedag, afgelopen zaterdag 5 september.

Op een Doedag komen VVCL-leden in actie voor het algemeen belang. Er wordt van je verwacht dat je nou eens niet alleen de randen van je eigen tuin onkruidvrij maakt maar ook die van het hele complex.
De lijst waarop je kon intekenen hing uitnodigend in ons clubgebouw en er was een oproep geplaatst op onze website. Daarin stond de volgende uitleg over de Doe-dag: “Dat we samen van 9 tot 12 uur allerlei klussen doen op beide volkstuincomplexen met het oog op de naderende winterperiode.”
De Doedag wordt traditioneel afgesloten met een hapje en een drankje. De intekenlijst was niet bepaald overtekend.

Het gezelschap dat zich zaterdagochtend bij Dick van Garderen, onze tuincommissaris, meldde was van bescheiden omvang. Er moest dus hard gewerkt worden, want het onkruid kent zoals gezegd geen pardon. Op en langs de mesthoop op De Punt had zich een waar oerwoud onwelkome gasten gevestigd. Zoals bekend hebben onze tuincomplexen tientallen meters afscheiding waar openbare wegen langs lopen.

De mouwen moesten dus worden opgestroopt. Opgeschoten onkruid blijkt zich niet zonder slag of stoot te laten verwijderen. Met spaden, hakken, schoffels en takkenscharen als bondgenoten, maar eigenlijk vaker nog gewoon met de handen, moesten taaie akkerwindes, kweekgras en al die andere soorten kwelgroen worden bedwongen. Als extra handicap kwam de regen bij tijd en wijle met bakken naar beneden.
Maar binnen drie uur bleken spier- en wilskracht het toch gewonnen te hebben van het taaie groen en de weerspannige elementen. Er was een oogst van tientallen kilo's onwelkom groen. Dick van Garderen voerde het met een aanhangwagen af naar de gemeentelijke groenstort. Opgeruimd staat netjes.

De beloning voor al deze inzet mocht er zijn. Met Agnes van Garderen als spil, werden de zwoegers getrakteerd op een culinair onthaal. Pompoensoep, hartige taart, verfijnde tomaat/tonijnhapjes en fruitige taart. Een glaasje wijn of sap completeerde deze verwennerij. Al deze lekkernijen kwamen uit eigen tuin en de keukens van VVCL-leden. Afgezien van deze genietingen was het aanhalen van de banden of kennis maken met mede-tuinders evenzo goed een mooi bijproduct van deze tweede Doedag in 2015.

Chris Sponhoff
6 september 2015

Kost tijd, veel tijd

Als ik mij van mijn dagelijkse taken kan losmaken, dan roep ik optimistisch, dat ik “een uurtje” weg ben. Een uurtje op de volkstuin. Wat blijkt: aan een uur in die tuin heb je vrijwel niets. Het gebrek aan tijd is denk ik, het grootste probleem voor een volkstuinder. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik bij mijn tuin aankom, kan ik mij nooit direct op concrete taken storten, zoals zaaien, spitten, noem maar op. Ik neem me wel altijd voor om iets te presteren. Zodat je bij terugkeer naar huis kunt zeggen: zo, dat hebben we nou eens goed aangepakt...
Nee, als ik in deze warme en groeizame dagen op mijn tuin arriveer, dan houd ik eerst even een inspectierondje. Kijk eens aan, die slakroppen hebben er zin in! Die bonenplantjes schieten gewoon omhoog. Hé we hebben weer een courgette! Wat groeien die maisplanten hard!
Een volkstuin is natuurlijk helemaal niet alleen een voedselfabriek. Zo'n tuin ziet er ook leuk uit. Kortom, het eerste halve uur gaat bij mij op aan puur visueel genieten. Daarna komen pas de serieuze handelingen als schoffelen, spitten en niet te vergeten, de plaaggeesten verwijderen die zich en masse op je tuin plegen te storten. Slakken, om maar een grote ergernis te noemen. Ja, ik weet van die korrels. Maar helpen die wel? Ik heb het idee dat slakken met die groene korreltjes gaan spelen zodra de zon onder gaat.
Dus dat uurtje tuinieren loopt bij mij vaak uit. Kom ik thuis dan vraagt mijn vrouw wat ik allemaal toch wel heb gedaan in die tuin. Want als je uren weg bent dan moet er wel iets groots zijn verricht. Tja wat heb ik toch allemaal gedaan in mijn tuin? Nou, geschoffeld, gezaaid, onkruid uit de grond getrokken en niet te vergeten: ik heb eetbare producten geoogst.
Maar kost dat zoveel tijd?
Ja sorry hoor, daar gaat veel tijd in zitten. Dat ook bijpraten met andere volkstuinders deel uitmaakt van bezig zijn in zo'n tuin, laat ik even onvermeld en ook van dat visueel genieten, want daar begrijpen ze thuis toch niets van.

Chris Sponhoff
31 augustus 2015

Twee giganten in tuin op de Punt

Je kunt ze niet missen als je tuiniert op het zuidelijke deel van De Punt, want het zijn in het oog springende giganten. Ze kunnen zelfs nog ietsje in omvang toenemen, vertelt hun eigenaar, de heer Haidar. In zijn tuin liggen die twee reusachtige pompoenen.

Het zijn inderdaad knotsen van pompoenen, maar, relativeert de heer Haidar, er worden in Nederland of elders op de wereld, soms nog grotere gekweekt. Google maar eens naar 'giant pumpkins' en je zult zien dat er, zeker in Amerika, manshoge exemplaren bestaan. Maar hier op De Punt zijn dit dit heel zeker kampioenen, wat de afmetingen betreft. De heer Haidar hoort de hele dag allerlei uitroepen van verbazing, door mensen die langs zijn tuin lopen. 'Je hebt straks een vrachtwagen nodig', wordt vaak geroepen. Hij is er niet erg van onder de indruk, hij zal wel zien hoe hij deze oogst te zijner tijd huiswaarts krijgt.

De pompoenen zijn welkome eetbare producten vertelt Haidar. Je kunt er soep van maken, maar dat is niet zijn favoriete recept. Lekkerder is pompoen als onderdeel van een soort ratatouille. Uitje fruiten in olijfolie, wat knoflook erbij en dan met paprika, aubergine – om maar wat te noemen – en wat bijpassende kruiden een smakelijk gerecht maken. Vooral kinderen, weet hij uit ervaring, zijn er dol op. Er zijn nog talloze andere recepten met pompoen, zie de tips op internet.
Mooi is, dat pompoen gezond voedsel is, vol met vitaminen en mineralen.
Hebt u lekkere recepten met pompoen, stuur ze dan naar de website van onze volkstuinvereniging.

Chris Sponhoff
30 augustus 2015

21 juni 2015

Het is best een mooi idee hoor, je overtollige tuinproducten schenken aan je medemens, die door omstandigheden geen boodschappen kan doen.

Een feit is dat we natuurlijk veel meer kweken op onze vierkante meters dan we zelf op kunnen eten.

Maar het is ook zo, dat ik eigenlijk al jaren voor voedselbank speel, maar dan voor familie, buren, kennissen. Ik ga echt niet al die aardappelen, andijvie, boontjes en spinazie zelf naar binnen werken. Bewaren in de vriezer vind ik geen optie, het smaakt gewoon niet.
Mijn vrienden en familieleden zijn meestal wel in staat om zelf groene producten te kopen. Maar wat wij kweken in onze tuinen is natuurlijk kakelvers, daar kan geen supermarkt tegenop.
Desondanks blijft er genoeg over, dus af en toe een kropje sla of andijvie of noem maar op voor de Voedselbank, prima hoor.

Wat me tegenstaat is die totale anonimiteit rond dat weggeven aan de Voedselbank. Je legt je courgettes in die bak bij ons clubhuisje en dat is het dan, graag gedaan, toedeloe.
Als ik mijn buren verras met een bakje zelf geplukte aardbeien, krijg ik doorgaans een stralende lach en een praatje terug. Drop je je tuinproduct in die bak, dan is dat een soort stilzwijgende transactie tussen kweker en klant van de Voedselbank.

Wie zijn die klanten? Ik zou wel eens willen weten hoe ze reageren op wat ze aangeboden krijgen.
Vinden ze een zelf gekweekte bloemkool wel lekker? Gruwen ze niet van slakjes, wurmpjes in de andijvie? Liggen die door ons weggegeven groenten tussen de overtollige komkommers van supermarkten? Welke groenten vinden de klanten van de Voedselbank lekker? Zijn er ook klanten voor de Voedselbank die uit verre buitenlanden komen en houden die van groenten die wij normaliter niet kweken? Als ik dat wist zou ik misschien een Voedselbank-bedje kunnen aanleggen, waarom niet? Ik heb wel eens een bedje postelein opgezet voor een kennis die dol is op deze groente, terwijl ik er niets aan vind.

En dan nog wat: de mensen die van mij al jaren wat aangeboden krijgen, komen soms in mijn tuin kijken. Ze willen graag zien waar dat spul vandaan komt en hoe je via zaadjes boerenkool krijgt, een compleet wonder eigenlijk.
En nog wat: soms komen mijn familieleden helpen spitten in het voorjaar. Ze komen iets doen voor wat ze krijgen. Dat is best meegenomen en wel zo gezellig.
De afnemer van je tuinproduct heeft een gezicht en een stem, dat maakt weggeven veel leuker.

Dus om kort te gaan, ik zou best zo'n klant van de Voedselbank willen zien langskomen. Niet allemaal tegelijk graag. Want de charme van onze tuintjes is natuurlijk dat we daar in afzondering van de drukke maatschappij kunnen doen wat we leuk vinden: samen met de natuur lekkere dingen kweken.

Chris Spönhoff
21 juni 2015